Dwa wstrętne bliźniaki

Własność prywatna wymaga odpowiedzialności i zaradności. Gdy ich zabraknie, szlag ją trafia. No chyba, że w pobliżu stoi uważny reżyser, który zdąży wyłożyć mądre morały.

We „Własności prywatnej” Joachim Lafosse ma z tym trochę roboty, bo jego bohaterowie z uporem uciekają od szczęśliwego zakończenia i komplikują na potęgę. Dwaj niemłodzi już bliźniacy i ich matka są ze sobą bardzo blisko, ale tylko przy tolerancji własnej nagości. Dogadać się za to w ogóle nie mogą.

Chłopcom brakuje ojca, który jest już głową innej rodziny, ale zawsze mogą liczyć na jego pieniądze. Niczego innego by zresztą od potencjalnego towarzysza życia matki nie wymagali, bo zawłaszczyli ją sobie zupełnie i jak dwie dorodne huby zajmują się pasożytnictwem w formie próżniaczej. Dlatego gdy przy matce pojawia się Jan, atmosfera gęstnieje, pojawiają się zarzuty i wątpliwości, a zbudowany na wątpliwych podstawach dom rodzinny, chwieje się niebezpiecznie.

O tym, że pasożyty nie lubią zmian, przekonujemy się już wcześniej gdy Pascale postanawia sprzedać dom. Jej deklaracja nasila dwie niedojrzałości, które w braciach były już do tej pory dobrze odchowane. Thierry prezentuje szczeniactwo w formie agresywnej, nieprzemyślanej i zwyczajnie głupiej. Pragnie sobie podporządkować rzeczywistość jakby nie wiedział, że jeszcze nigdy nikomu to się nie udało. Dąsa się i złości; przy okazji wchodzi w związek.

Drugi brat - ten o parę minut starszy - jest niedojrzały fajtłapowato. Jego bezradność nie jest ani trochę zabawna, a zdziecinnienie budzi co najwyżej uśmiech politowania (lub utożsamiania się – ciężko w kinie dostrzec). Do znudzenia szlifuje drewniane okiennice, jest posłuszny i tak przeraźliwie nudny, że powinien przez cały film dziękować matce za brata, który sprawia, że wiele się dzieje.

Sprawia to tak skutecznie, że François trafia do szpitala. Taki jest skutek dwóch niedojrzałości. W końcowych fragmentach kamera wyraźnie zwalnia, częstuje nas długimi ujęciami. Tak się musiało stać, zdaje się mówić reżyser, a my możemy tylko przytaknąć. Kaleka rodzina musiała skończyć źle.

A jaką własność miał każdy z bohaterów? Mniemania, marzenia itp. Jest jeszcze dom, który wzbudził wiele emocji – stał się symbolem walki o niezależność i jednocześnie walki o własną niedojrzałość. Co z tego wszystkiego mają widzowie? Duże westchnienie ulgi, że to nie ich życie i duże dzięki dla reżysera za to, że pokazał ku przestrodze w jakim kierunku może ono podążać.

Marcin Gębicki (marcin@dlastudenta.pl)